Każdy z nas potrafi wyliczyć chociaż kilka cudów Jezusa. Zamiana wody w wino na weselu w Kanie Galilejskiej, cudowny połów ryb w Jeziorze Galilejskim czy wskrzeszenie Łazarza – to wszystko historie dobrze nam znane. W Ewangeliach jest ich oczywiście znacznie więcej. Patrząc z perspektywy całego Pisma Świętego widzimy, że cuda mogą dotyczyć bardzo różnych dziedzin życia, różnych ludzi i sytuacji. Z racji swojego niezwykłego charakteru i pewnej spektakularności zawsze nas ciekawią i wywołują dreszczyk emocji. Każdy z nas chciałby w końcu doświadczyć na własnej skórze czegoś tak niezwykłego. Okazuje się jednak, że w Biblii cuda są czymś niekoniecznie niezwykłym!

Czy cud jest czymś normalnym?

Dlaczego cuda są potrzebne?

Jaki jest największy cud Jezusa?

Zapraszam do lektury!

Cuda – próba definicji

Każda próba zdefiniowania czym właściwie jest cud powinna opierać się na ustaleniu aktualnej wiedzy na temat porządku naturalnego. Generalnie za cud uznajemy przecież wydarzenia, które w ewidentny sposób przekracza naturalny porządek rzeczy, nagina prawa biologii czy fizyki. Trzeba jednak pamiętać, że prawa te nie są jakimiś samodzielnie istniejącymi rzeczywistościami, lecz stanowią część świata stworzonego i jako takie podlegają Stwórcy. Nie da się zatem stwierdzić, że coś jest możliwe lub nie, bo nigdy nie mamy pełnej wiedzy o rzeczywistości. Za cud będziemy więc uznawać coś, co wykracza poza nasz aktualny stan wiedzy o porządku naturalnym.

Wynika z tego prosta konsekwencja – doświadczanie cudu będzie jednocześnie doświadczaniem działania Boga, który z jakiegoś powodu sprawia, że porządek naturalny nie obowiązuje. Oczywiście dzieje się to w ograniczonym zakresie czasu i miejsca. Tym niemniej – cud jest zawsze działaniem Pana Boga. Można z tego wyciągnąć zwięzłą definicję: cud to przekraczające porządek naturalny działanie Boga.

Cuda w Starym Testamencie

W Starym Testamencie za cud uznawane były sytuacje, które my współcześnie za takie wcale nie uważamy. Na przykład samo stworzenie świata przez Boga jest cudem. Święty Augustyn pisał później, że „świat jest pełen cudów, a on sam jest największym cudem”. Moc Boga jest nieograniczona, a więc w Biblii nie znajdziemy dokładnego rozróżniania wydarzeń naturalnych i ponadnaturalnych. Każde działanie Boga będzie w jakimś sensie cudem, bo objawia On w ten sposób swoją potęgę i chwałę. Cudami Boga są więc takie „fakty” jak na przykład grzmoty (Hi 37,5), dojrzewanie dziecka w łonie matki (Ps 139,13-15) czy Jego wszechobecność (Ps 139,5-6) i ciągła troska o człowieka (Ps 40,6). Cudów Boga doświadczają też inne narody, choć zazwyczaj w dość „niemiły” sposób (Iz 25,1-2) – cudem są na przykład plagi egipskie (2 Krl 17,6), czy kara za niewłaściwe traktowanie Arki Przymierza (1 Sm 6,19-20; 2 Sm 6,6-7).

Co ważne, w Starym Testamencie cuda nie zdarzają się regularnie. Szczególne ich nagromadzenie ma miejsce w okresie wyjścia z Egiptu oraz w czasach proroków Eliasza i Elizeusza. Pierwsza z okoliczności to kluczowy – bo pierwszy – moment w historii narodu. Izraelici u początku swojej historii doświadczyli uwolnienia z Egiptu, na własne oczy oglądali plagi nawiedzające swoich ciemiężycieli, przeszli suchą stopą przez Morze Czerwone i „widzieli martwych Egipcjan na brzegu morza” (zob. Wj 14,30). Potem, w czasie wędrówki przez pustynię, Izraelici byli w cudowny sposób karmieni manną i przepiórkami oraz pojeni wodą wyprowadzoną ze skały. Czasy wspomnianych proroków to okres ideologicznej ofensywy pogaństwa, które coraz dotkliwiej uderzało w wiernych Bogu Izraelitów. Cuda dokonywane przez proroków są znakami Bożej obecności i jednocześnie ostrzeżeniem dla wrogów Boga i narodu. Niezwykłe znaki w przyrodzie miały według zapowiedzi powrócić przed nadejściem Sądu Ostatecznego (zob. Jl 3,3-4).

Cuda w Nowym Testamencie

Ewangelie dostarczają nam zupełnie nowej perspektywy. Cudowne wydarzenia są już nie tylko możliwe do zaistnienia, ale wręcz konieczne. Ludzie są zaślepieni, niewidomi, a cuda mają za zadanie otworzyć im oczy na nową rzeczywistość. W innym wypadku człowiek nie będzie w stanie doświadczyć Bożej obecności i łaski, bo tak bardzo „zafiksował” się na naturalnej – jego zdaniem – rzeczywistości. Tymczasem stan ludzkości jest nienaturalny – bo opanowany przez grzech. Bóg ingerując w historii zbawienia chce przywrócić normalność. Tutaj wkracza podstawowy cud Nowego Testamentu – odpuszczenie grzechów. Zepsuta ludzka natura zostaje odnowiona Bożą łaską przyniesioną przez Chrystusa (zob. Łk 5,23-26; Rz 8,20-21).

Samo Wcielenie Syna Bożego jest cudem. Wszystkie cuda dokonane przez Jezusa należy odczytywać w tym kontekście. Dzięki dokonywaniu tych niezwykłych gestów Jezus uzasadnia i potwierdza swoje posłannictwo od Boga. Ich celem jest zwrócenie uwagi ludzi na Boga i Jego wezwanie do pokuty i przyjęcia Dobrej Nowiny o zbawieniu. Szczególnie w Ewangelii według świętego Jana cuda Jezusa są „znakami”. Nie są tylko spektakularnym show dla tłumu gapiów, ale mają skierować uwagę obserwatorów ku Bogu i Jego Słowu.

Cuda Jezusa bardzo mocno łączą się z wiarą. Przy wielu okazjach Jezus wydaje się warunkować dokonanie cudu od wiary człowieka. Tak jest na przykład w Nazarecie, gdzie Jezus dziwi się niedowiarstwu i nie może wiele zrobić (zob. Mk 6,5-6). W innych miejscach Jezus wręcz przypisuje wierze moc czynienia cudów (na przykład słynne „Twoja wiara cię ocaliła” w Łk 7,50). Z drugiej strony cuda są znakami mającymi między innymi wzbudzić w ludziach wiarę, choć częściej spotykają się z odrzuceniem i niewiarą (np. J 5,16; 12,37).

Plagiat i bajki dla dzieci?

Ewangeliści opisują w sumie prawie czterdzieści cudów dokonanych przez Jezusa. Analizując te tekst pod względem literackim można dostrzec sporo podobieństw z greckimi i żydowskimi narracjami o cudach. Zazwyczaj podany jest w nich mniej lub bardziej szczegółowy opis choroby, środki zastosowane do jej przezwyciężenia oraz samo uzdrowienie. Podobieństwo stylu nie jest jeszcze jednak dowodem na fałszerstwo. Ciężko byłoby przecież opisać cuda Jezusa jakoś „inaczej”. Dokładne badania wykazały już dawno, że opisy cudów Jezusa są integralną częścią Ewangelii i nie da się ich tak po prostu stamtąd wykreślić. One musiały się wydarzyć i dlatego znalazły się w tych tekstach. Próby racjonalnego ich wytłumaczenia powołujące się na kulturowe zapożyczenia z rzymskiej czy greckiej religii są tutaj ewidentnie nie na miejscu.

Cuda Jezusa można podzielić na cztery główne kategorie:

• panowanie nad przyrodą – np. uciszenie burzy na jeziorze, rozmnożenie chleba i ryb, uschnięty figowiec
• uzdrowienia fizyczne – np. paralitycy, trędowaci, niewidomi
• uzdrowienia duchowe (uwolnienie od złego ducha) – np. opętani w Gerazie, córka Syrofenicjanki
• wskrzeszenia zmarłych – np. młodzieniec z Nain, Łazarz

Poniżej w znajdziecie listę wszystkich cudów Jezusa opisanych w Ewangeliach wraz z dokładnymi siglami.

Lista cudów Jezusa

1. Zamiana wody w wino w Kanie Galilejskiej (J 2,1-11)
2. Uzdrowienie opętanego w synagodze w Kafarnaum (Mk 1,21-28; Łk 4,31-37)
3. Cudowny połów ryb (Łk 5,1-11)
4. Wskrzeszenie młodzieńca z Nain (Łk 7,11-17)
5. Uzdrowienie trędowatego (Mt 8,1-4; Mk 1,40-45; Łk 5,12-16)
6. Uzdrowienie sługi setnika (Mt 8,5-13; Łk 7,1-10; J 4,46-54)
7. Uzdrowienie teściowej Piotra (Mt 8,14-17; Mk 1,29-34; Łk 4,38-41)
8. Wieczorne uwolnienie opętanych (Mt 8,16-17; Mk 1,32-34; Łk 4,40-41)
9. Uciszenie burzy na jeziorze (Mt 8,23-27; Mk 4,35-41; Łk 8,22-25)
10. Opętani w Gerazie (Mt 8,28-34; Mk 5,1-20; Łk 8,26-39)
11. Uzdrowienie paralityka w Kafarnaum (Mt 9,1-8; Mk 2,1-12; Łk 5,17-26)
12. Córka Jaira (Mt 9,18-26; Mk 5,35-43; Łk 8,49-56)
13. Kobieta cierpiąca na krwotok (Mt 9,20-22; Mk 5,25-34; Łk 8,43-48)
14. Uzdrowienie dwóch niewidomych (Mt 9,27-31)
15. Uzdrowienie opętanego niemowy (Mt 9,32-34; Łk 11,14-15)
16. Uzdrowienie chromego nad sadzawką (J 5,1-18)
17. Człowiek z uschłą ręką (Mt 12,9-13; Mk 3,1-6; Łk 6,6-11)
18. Niewidomy i niemy opętany (Mt 12,22-28; Mk 3,20-30; Łk 11,14-23)
19. Uzdrowienie kobiety w szabat (Łk 13,10-17)
20. Pierwsze rozmnożenie chleba (Mt 14,13-21; Mk 6,31-34; Łk 9,10-17; J 6,5-15)
21. Jezus chodzi po jeziorze (Mt 14,22-33; Mk 6,45-52; J 6,16-21)
22. Uzdrowienia w Genezaret (Mt 14,34-36; Mk 6,53-56)
23. Córka kobiety kananejskiej (Mt 15,21-28; Mk 7,24-30)
24. Uzdrowienie głuchoniemego w Dekapolu (Mk 7,31-37)
25. Drugie rozmnożenie chleba (Mt 15,32-39; Mk 8,1-9)
26. Uzdrowienie niewidomego w Betsaidzie (Mk 8,22-26)
27. Przemienienie Jezusa (Mt 17,1-13; Mk 9,2-13; Łk 9,28-36)
28. Uzdrowienie epileptyka (Mt 17,14-21; Mk 9,14-29; Łk 9,37-49)
29. Moneta w pyszczku ryby (Mt 17,24-27)
30. Człowiek chory na puchlinę wodną (Łk 14,1-6)
31. Dziesięciu trędowatych (Łk 17,11-19)
32. Uzdrowienie niewidomego od urodzenia (J 9,1-12)
33. Niewidomi pod Jerychem (Mt 20,29-34; Mk 10,46-52; Łk 18,35-43)
34. Wskrzeszenie Łazarza (J 11,1-44)
35. Nieurodzajne drzewo figowe (Mt 21,18-22; Mk 11,12-14)
36. Uzdrowienie uciętego ucha (Łk 22,49-51)
37. Cudowny połów ryb po Zmartwychwstaniu (J 21,1-14)

Największy cud Jezusa

Jest jeszcze jeden, największy cud Jezusa – zmartwychwstanie. Dlaczego akurat ten? Po pierwsze dlatego, że najlepiej udowadnia Jego boską naturę. Jezus zabity na krzyżu własną mocą powraca do życia – czego można wymagać więcej? Po drugie – cud zmartwychwstania nie dotyczy tylko samego Jezusa, ale wywiera wpływ na wszystkich ludzi wszystkich czasów, również na nas. Każdy może tego cudu doświadczyć, każdy może spotkać się z żywym, Zmartwychwstałym Jezusem w sakramentach i każdy wreszcie na końcu czasów zmartwychwstanie.

Na podsumowanie – pięknie o cudach mówi jedna z piosenek z filmu „Książę Egiptu”: „Bo cuda dzieją się – gdy wierzysz w nie, gdyś pragnął ich i o nich śnił. Więc może sprawisz je któregoś dnia? – gdy wierzysz w nie ze wszystkich sił”. To chyba kwintesencja cudu – wierzyć w nie i sprawiać je samemu. Czyż można lepiej naśladować Boga?

Link do piosenki w wersji Studia Accantus: When you believe – Prince of Egypt